In ta vitta de ognidùn de niatri nerviezi gh’è na mescciûa de sentimenti, de savèi, de stӧie, de memӧie, che meritan de ёse conservae. Ma pe conservä a nostra stӧia, gh’é besogno de na continuitae de personn-e che mettan insemme sentimenti, fatighe e speranze.
O faiemo. ‘Na casa che mantegne e cose e i aregordi de famiggia a l’è feliçe. ‘Na cittae c’a mantegne e bellesse e a memoia do passou a l’è feliçe. Questa casa e questa cittae son tranquille, fidûciose e paçiénti. Chi conosce a so’stoia, l’è raxonevole in to considerä e question.
A nostra Nervi l’è pinna de tracce e de segni antighi, che ligan o mondo che gh’ea primma de niatri ao mondo che gh’è oua.
A memӧia l’è generosa, semplice e presiôza. Perché e cose che duan son fêua da u pregio du mercou e dan senso a-a vitta.
Piero Risso
Andrea Patrone